Wonderland PART III: eerste week

Niet te geloven dat ik ooit geblogd heb, ik weet in hemelsnaam niet hoe eraan te beginnen. Ik vrees vooral dat ik me het afgelopen jaar leeggeschreven heb en ga nu toch liever voor het snellere mondelinge verkeer. Helaas staat mijn telefoon hier niet roodgloeiend en ben ik er ook niet in geslaagd Merry de geit haar gebleit te laten omzetten in woorden. En mijn kort verblijf hier in het godvergeten stadje Rawang lijkt er al helemaal niet op te wijzen dat het hier straks gezellig gaat worden. Tijd om dus toch maar eens een blogje te wagen. En ik zal dan meteen maar beginnen bij het begin...

Altijd reuzespannend wanneer je opstapt voor een lange vlucht. Wordt mijn buur een stinkende gozer of tref ik hier een meevaller? Na toch een klein minuutje twijfel blijkt mijn buurman een hypergezellige Australische koalaverzorger. Tijd om er een spelt tussen te prikken krijg ik niet, laat staan om even een napje te doen. Verhalen over Aussieland, de rugbyvete met Nieuw-Zeeland, zijn reis van 5 weken over Zuid-Korea, Turkije en Kroatie en ook veel gespuug op luiwammesstad Zagreb waar alles omgeven is door negativiteit.. Boeiend, misschien ook leerrijk?, maar alleszins gezellig genoeg om met een goed gemoed aan mijn tripje te beginnen..

Van de 24 uur die daarop volgen heb ik er 20 geslapen. Leve de lovely staff van mijn hostel die me al om 9 uur een bedje schonken. Even wakker geworden om een hap te eten in China Town maar nog lusteloos genoeg om in te zien dat er vooral meer moet gepit worden!

De volgende dag staat mijn vriendinnetje An op het programma. Na helemaal ondergeregend te worden aan het station omdat ik de ingang niet vind, slaag ik er aan het volgend station in mij heel zelfzeker te installeren aan de verkeerde uitgang. Ach ja, ik heb een geldig excuus en dat noemt jetlag.
Nu het gevoel Kuala Lumpur te moeten ontdekken inmiddels wel gepasseerd is geniet ik helemaal van het leven in Huize Van Camp. Mijn 2 dagen zijn dan ook rijkelijk gevuld met zwembadsessies, lekkere hapjes, een workshop caxixi maken, samba (kijken) en gezellige babbels. Stilletjesaan dringt ook de realiteit tot zich door dat er iets van een totaal andere aard op zich laat wachten. Ik ga namelijk een week als vrijwilliger op een farm werken om zo mogelijk wat in mijn reisbudget te snoeien...

De KOMUTER-train van KL naar Rawang voelt meteen heel spannend. Geen gezellig zitje aan het raam, wel een goedgevulde trein waardoor ik een Maleisier met mijn rugzak plet en hem zo van zijn plekje beroof. En dan die starende blikken.. you better get used to it Kimski, vanaf nu ben je de vreemde eend! Als ik in Rawang om de minibus richting Batu Arang vraag krijg ik vooral veel peinzende blikken. Een enkeling slaagt erin de bushalte aan te wijzen met de vermelding dat hij geen idee heeft of er uberhaupt wel een busje komt, er gaat amper iemand in die richting. Een half later stap ik echter op een volgepropte bus, wordt mijn rugzak in een hoekje gedrukt en roept de chauffeur "you sit there!" waarop een arme Maleisier zijn zitplaats aan mij moet afstaan. Nu ja, gehoorzamen zullen we en zo arriveer ik 1,5 uur later op bestemming.
Op de 50 meter die ik wandel tot aan de farm krijg ik meteen een lift aangeboden. Ze zijn hier best wel vriendelijk hoor.

De farm.. Hoe leg ik al mijn indrukken uit zonder negatief te lijken want dat was het zeker niet! Toch was het voor mij de rijke Westerling en stadsmens een niet te onderschatten ervaring...
Na het  drankje bij ontvangst krijg ik de broom in handen geduwd en mag ik mijn kamertje buiten op het dak opkuisen want daar is in geen tijden meer iemand geweest. Ik tref een bed vol kevertjes en kakjes, probeer het zo goed als kan leeg te vegen en leg er  het verfrommelde deken over dat ik in een hoekje tref. Mijn ervaring met bedbugs maken me lichtjes panisch. De 87 muggen die me gelijk te pakken hebben maken het er niet beter op. Verder ruikt het hier zo ongelofelijk naar stront. Wanneer ik weer naar beneden kruip, voel ik een natte slurp aan mijn blote voeten. Selvi de koe steekt haar hoofd tussen de treden en haar slaapplaats blijkt zowaar recht onder mijn kamertje te zijn! Ik zie meteen ook de mestbak en oeps, zijn we nu serieus?, ernaast staat de toilet! Ik probeer er de lol van in te zien.
Ondertussen hangt ook de hond aan mijn benen en die lijkt steevast de broek van mijn lijf te willen scheuren.
Met man en macht probeer ik het beste uit mijzelf te putten en niet de weakheart uit te hangen, voor de meeste mensen hier is dit leven alledaagse kost en ik bekom al haast niet meer.
Na toch wel een heerlijke Indische maaltijd met de familie ga ik slapen. Want jawel, om 6.30 u moeten we eruit.
Ik slaap beter dan verwacht maar word gewekt door jakkie, alweer de geur van stront. Naast de toilet liggen een paar heerlijke verse drollen en de urine sijpelt langs mijn  voeten. Was ik maar een boerendochter, het zou het vast wel wat makkelijker maken!

Op het veld moet ik weeden en dat vind ik meer dan genietbaar. Ik wou m'n hoofd kunnen leegmaken in de buitenlucht en dat is hier geen probleem. Ondertussen babbel ik met Yakhappu de sympathieke eigenaar.
Onder de middag wordt er gerust en vanaf 16u zet ik het werk verder. Helaas, nog geen 2 uur later kan ik nog amper door mijn knieen. Ook mijn heupen lijken langs alle kanten te knarsen. Dat mijn gewrichten niet goed zijn wist ik al, ik ben dit jaar immers al moeten stoppen met snowboarden en ook met lopen... Maar kan ik nu ook echt geen onkruid meer uitdoen??? Veel pijn, dikke bummer, ik leg het uit aan Yakhappu en zeg dat ik het morgen weer probeer maar ben er niet gerust in.

Ondertussen maak ik kennis met Merry de geit. Merry is de nieuwste aanwinst in de familie en zal voor melk moeten zorgen. Om die te kunnen produceren moet zij echter eerst een bezoekje krijgen van 1 der loslopende wilde bokken die hier op straat rondhuppelen. Merry moet het voorlopig echter in haar eentje stellen en blijkt om de 1 of andere reden mijn gezelschap erg op prijs te stellen. Meer nog, ik kan me geen 2 seconden draaien of er wordt hartstochtelijk gebleit. Ik voel me meer dan vereerd maar vraag me toch af wie dit geitje met verlatingsangst zal vertroetelen als ik er niet meer ben.

De volgende dag lijkt het werk even beter te gaan omdat ik nu spinach mag oogsten en zo niet helemaal door de knieen moet .
Wanneer ik tijdens de rust boven in het deurgat van m'n kamertje zit voel ik me een echte avonturier. In de middle of nowhere, op mijn dak, het veld voor mij uitgestrekt, ik geniet ervan.
Helaas moet ik 's avonds weer overgaan tot weeden en voel ik dat ik amper nog kan buigen. Mijn rug is overgegaan tot groot protest en ik beweeg gelijk een oud vrouwtje. Ik vrees dat het niet lang meer zal duren voor ik het onderspit moet delven.

Nog een dag langer zal ik blijven maar dan moet ik uiteindelijk vertrekken. Het voelt een beetje alsof ik gefaald heb maar ergens toch ook weer niet. Mentaal zou het me absoluut gelukt zijn ware het niet dat m'n lijf me zo in de steek liet.

Maar zo beland ik dus vroeger dan verwacht weer in Rawang, waar ik morgen een trein zal nemen naar ik weetnognietwaar...