De eerste week in het IHF centrum

Alle begin is moeilijk. Een waarheid als een koe. Mijn hopeloze literaire brein voelt zich sinds mijn aankomst in mijn nieuwe thuis als een kurkdroge spons snakkend naar een emmer fris water. Ik krijg er geen letter uit, erger nog, ik slaag er niet eens in daarover na te denken. Nee, in plaats daarvan kookt mijn hoofd door de allesverzengende hitte, tolt het door de grote verwarring en moet het daarenboven ook nog pogen dagelijks creatief uit de hoek te komen. Een lastige combinatie durf ik zo stellen...

Maandagochtend, het is zover... Na een vreselijke nacht de nacht voordien, die heb ik tegen wil en dank gecompenseerd door een hele dag in bed te crashen, heb ik ditmaal 5 uurtjes heerlijk geslapen dankzij het inslaappilletje dat ik kreeg van Paul. Mijn bed in mijn budget hostel wordt geplaagd door ongekende demonen en laat mij woelen en krabben zonder enig aanwijsbare reden. Elk spoor van een beet ontbreekt, de tekenen van mijn waanzinnig geschuur zijn daarentegen alom aanwezig. Maar dat was dus gisteren, vandaag verhuis ik naar mijn nieuwe thuis!

Mijn rit van Jalan Jaksa naar Jakarta Timur is in een half uur gepiept. De 18 miljoen inwoners die monsterfiles horen te veroorzaken tijdens de ochtendspits lijken opgelost in de verontreinigde nevel die als een donderwolk boven de stad hangt. Het is nog geen 8 uur als ik mijn hoofd al door de poort van het International Humanity Foundation centrum steek en Ayu, het oudste meisje van het center mij verwelkomt. Ze toont me mijn kamer, die hoef ik niet te delen en is veel luxueuzer dan verwacht, en neemt mijn koffertje met donaties in ontvangst. Nia en Adit, de 2 jongste telgen in dit tehuis, komen verlegen een kijkje nemen. Ade arriveert wat later ook. Hij is de jongen met wie ik eerder mailcontact had en blijkt buiten het feit dat hij hier de oudste van de inwonende kinderen is ook de centerdirector te zijn. Hij is amper 18 en houdt de boel hier draaiende. Om de 1 of andere reden verwachtte ik ook een oudere persoon te treffen, iemand die de zorgende factor op zich neemt maar dat blijkt een vergissing. Buiten een vrouw die hier met regelmaat komt koken staan deze kinderen er alleen voor.

Ade vertelt me wat me te doen staat. Ik moet niet koken, niet kuisen, noch wassen of plassen. Nee, mijn enig duidelijk omschreven taak hier bestaat uit lesgeven. Te starten nog vanavond. Ik word gelijk poepnerveus, denk terug aan die vreselijke tijden dat ik vooraan in de klas kreefterood stond te okselbaden omdat ik een boekbespreking moest geven. Hemeltjelief nog aan toe.
Om 9 uur volg ik in volle bewondering een Engelse les gegeven door Kirsten, mijn collega vrijwilligster uit Schotland. Ik bedenk me dat het toch net iets makkelijker is als je een native speaker bent. Ter voorbereiding van mijn eigen les informeer ik bij Kirsten waar ik het lesmateriaal vind. Het antwoord stelt me niet gerust! Ik bepaal zelf wat ik onderwijs, hoe ik dat doe en waar ik mijn info vandaan haal. Lang leve het internet. Zo breng ik mijn hele namiddag al denkend en speurend achter de computer door, en krijg ik zo nu en dan een inzinking en wil ik er het liefst heel snel tussenuit knijpen. Ik durf dit niet, ik kan dit niet, dit lukt me nooit...

Maar... mijn debuut als juf wordt een succes! Ik heb de eer te mogen lesgeven aan 7 lieve veertien-jarige meisjes en mijn zenuwen smelten meteen als sneeuw voor de zon. Met mijn hoofd gebeurt zowaar hetzelfde, het is hier reteheet aan mijn bord onder het dak. Maar het besef dat onderwijzen communiceren is en niet het afdrammen van een ingestudeerde tekst doet me slagen in mijn opzet. Mijn mond loopt als een trein, mijn leerlingen volgen geboeid en zorgen voor de nodige interactie en de moeilijkheidsgraad van mijn les lijkt keurig ingeschat. Nadat de meisjes mij aan het einde van de les 1 voor 1 traditioneel hebben gegroet, dit doen ze door mijn rechterhand te nemen en deze subtiel aan te raken met hun hoofd voel ik mij helemaal warm vanbinnen. Dit was een overwinning van een geheel ander niveau dan alles wat ik tot hiertoe in mijn leven al heb gedaan!

Zo geef ik nu al sedert een week Engelse les aan kinderen van verschillende leeftijden op allerlei niveaus. Ik prijs het beginnersgeluk dat me te beurt viel want het loopt echt niet altijd even makkelijk. Soms smeek ik om wat leven en krijg ik slechts 15 klankloze opengesperde monden waar ik het liefst mijn krijtje in zou werpen, de andere keer voel ik me juffrouw commandant die haar wilde soldaten het zwijgen probeert op te leggen.

Op een lesvrije namiddag test ik samen met Kirsten het openbaar vervoer in Jakarta uit en ik moet zeggen, I'm impressed! Na een ritje in angkot nummer 32 volgen een uurtje bushoppen op het Transjakartanetwerk en deze aansluitingen verlopen telkens zo vlotjes dat we uitermate snel op bestemming zijn. Een bezoekje aan de Monas levert het ultieme STAR-gevoel op. Niet de Monas wordt massaal gefotografeerd maar wel wij, de blonde grieten kunnen poseren voor een telkens veranderend publiek. Niemand lijkt hier aanstoot te geven aan onze dirty toestand. Vuile T-shirts, glimmende hoofden, zwellende puisten en kleppers van muggebeten, we zien er simpelweg prachtig uit.

Verder probeer ik het hele gebeuren hier te plaatsen wat me inmiddels ook wel lukt. Ik leef hier in een chique wijk in een mooi huis volgestouwd met boeken, speelgoed, kleren. Dit bracht me aanvankelijk in de war, ik verwachtte namelijk in armzalig gebied terecht te komen en met mijn aangereikte spullen grote wonderen te verrichten. Maar ondertussen begrijp ik dat de kinderen die hier leven 1 of beide ouders verloren hebben en zonder deze organisatie geen toekomst zouden hebben. De 600 kinderen die hier wekelijks lesvolgen, komen uit een lage sociale klasse. Alle spullen die ik hier zie zijn meegebracht door vrijwilligers, het hele tehuis wordt eigenlijk financieel  door hen en door stortingen van individuele sponsors gedragen. Het zou mooi zijn moesten de vele spullen ook nog verdere verspreiding kennen maar ik kan me voorstellen dat het teveel wordt voor Ade de jonge director en Ayu het 16-jarige meisje. Elke dag opnieuw trachtten ze hun eigen leven te leiden zonder de hulp van hun ouders en daarboven een school draaiende te houden, nieuwkomers en vrijwilligers te ontvangen, les te geven en de jongsten in dit huis min of meer op te voeden. Ze leveren schitterend werk, ik bewonder hen.

Op zondag hebben we de wiskundeklas in de garage een gezellig groen tintje gegeven. Dit was een welkome afwisseling met de vele uren die ik puffend en bakkend achter mijn pc doorbreng. De kids "hielpen" aanvankelijk mee en klodders verf slingerden door het leslokaal. Resultaat: 3 indianengezichten, een berg vuile kleren en 1 ongeschilderde muur door een tekort aan verf!

Mijn sportleven kent hier een heuse boost nu ik mijn loopsloefen bijheb en deze bij het vallen van de avond durf boventoveren. Dit tot grote hilariteit van het op straat levende Indonesische volkje dat zich een kriek lacht als ze deze maximaal transpirerende halve slag zien passeren. Maar ze mogen, ze moeten zelfs. Want laat dit nu mijn eerste bedenking zijn als ik weer thuiskom; waar is die alom vertegenwoordigde smile naartoe??