My arrival in Jakarta

Donderdagochtend... een paar uur voor vertrek. Helemaal ontspannen en uitgerust beslis ik nog snel een loopje te trekken. Terwijl ik in de auto op weg naar de Finse piste aan het foefelen ben met de oortjes van mijn Ipod die het uitgerekend nu begeven, zwaait er plots een heer met zwaantjeskostuum en blauwe worst mij aan de kant. Fuck! Mijn gordel! Ik draai snel mijn raampje open, gil dat ik een vliegtuig moet halen maar dat mag uiteraard niet baten. "Mevrouw heeft geen gordel aan?" Euh nee meneer, doe ik normaal gezien altijd aan maar...  "Mag ik alstublieft uw identiteitskaart en rijbewijs mevrouw? Euhm, die zitten al in mijn valies meneer. "Uw keuringbewijs?" Dat is net 2 weken verlopen meneer.... Noemt men dit geluk of ongeluk, ik weet het niet maar ik krijg 2 boetes voor de prijs van 3. Mijn ontspanning is nog ver te zoeken. En al helemaal als meneer de polies wat later ook nog eens voor de deur staat om te melden dat er niemand met mijn auto mag rijden zolang ik weg ben, net als ik de douche instap! Ik schrik mij een blootje, meneer de polies ook zo blijkt.

Bijgelovig als ik ben kan deze voorloper van vertrek 2 dingen betekenen. Of, ik ben genegerd voor de rest van mijn reis, een ongeluk komt immers nooit alleen; of, de niet te vermijden pech hebben we alweer gehad en het wordt een kanjer van een trip! Ik kies voor optie 2.

Even vermelden dat ik deze blog schrijf naar aanleiding van een mailtje dat ik zonet van pa ontvangen heb. Die ziet mij angstig ronddwalen in een metropool, zo verloren en alleen. Hij kan bijgevolg niet slapen. Het minste dat ik bij deze kan doen is de wereld een correcter beeld in sturen al heb ik uiteraard nog niet veel meegemaakt.

Deel 1 van de vlucht is instant genieten. Mijn boek de Kabbalist blijkt een klepper, 3 seats onder mijn poep is top en het eten van Qatar Airways is meer dan degelijk. Mijn wachttijd in Doha breng ik door in een barretje met een gezellige Luikenaar die op weg is naar zijn mogelijk toekomstige bruid en mijn gezelschap erg op prijs stelt, hij heeft nog nooit gevlogen.

Tijdens deel 2 van mijn vlucht zit ik naast Dave, een sympathieke kerel uit Belfast die 10 weken op een eilandje naast Sulawesi gaat werken. Mijn napje buiten beschouwing gelaten, wordt het een getater van hier tot ginder.
Bij aankomst in Jakarta delen we een taxi naar het centrum. De chauffeur die wonderwel een stevig woordje Engels spreekt blijkt ultragezellig en zijn mond staat geen seconde stil! Zo heb ik ze graag. De Indonesiers zijn een volkje naar mijn hart.
De rit wordt wel steeds heftiger naarmate we dieper het centrum indringen. Ik zie Dave erg schrikken, ik heb het al een keer meegemaakt. Jakarta is namelijk vreselijk druk, vuil, arm, het laat je niet onberoerd. De rit van 40 minuten wordt er door de traffic jams 1 van 2 uur en aan het Gambir treinstation neem ik afscheid van Dave. Na een trip van 24 uur verheug ik mij vreselijk op mijn bedje!

Ik heb een kamer geboekt in een 1* hotelletje in Jalan Jaksa, de backpackerstreet. Na een hartelijke ontvangst, verfris ik me in mijn superbe kamer en ga dan de straat op. Ik eet een snelle hap in een restaurantje, post een bericht op FB en skype met de zus. Weer op straat kom ik Atiq tegen. Die had het plan samen met een vriend wat rond te reizen maar zijn vriend is door omstandigheden niet komen opdagen. We gaan even iets samen drinken en dan beslis ik toch maar in mijn bed te kruipen.

's Morgens verlaat ik zwaargeladen mijn hotel, buiten mijn backpack heb ik ook nog een koffer gevuld met donaties voor het weeshuis bij. Dank u Jeankes voor de laptop! Op zoek naar een nederiger stulpje kom ik alweer Atiq, deze keer samen met Paul tegen. Paul slaapt in het Borneo hostel waar ik vorige keer ook sliep. We gaan even horen of er ook voor mij een plaatsje is en yes, room with my lucky number 8 is available! Ik drink nog even iets met Paul en indonesier Kris en ga wat later met Atiq te voet op zoek naar het Olympisch zwembad. Onderweg eten we, met stokjes! een heerlijke portie mie ayam naast een pracht van een drukke steenweg en wat later volgt dan eindelijk die verfrissende duik!

Zo zie je dus maar pa en ma, en wie dat dit ook moge lezen, tot hier toe no need to panic, al vind ik het wel lief hoor. Nog 1 dagje blijf ik hier, maandag verhuis ik naar het weeshuis. En vanaf daar wordt het dan echt spannend, voor mij althans...