My way back

Het is zover, ik ben weer thuis.... 2 dagen geleden zette ik voet aan wal in eigen land en ik word helemaal overspoeld door emoties. Ik weet niet wat ik eerst moet voelen. Ik ben blij want het was fantastisch. Ik ben triest want ik wil terug. Ik word gelukkig dankzij alle knuffels en lieve woordjes. En ik heb pijn want ik mis... Zo gek toch, 3 maanden op een andere planeet en I felt like home...

Mijn laatste dagen Kuta beginnen in mineur. Het weer is hels dankzij een uitloper van een orkaan en mijn gemoed is van dezelfde aard door het hele idee dat mijn wondertrip ten einde loopt. Maar het is natuurlijk zinloos om al bij voorbaat te treuren dus ik geef mezelf een schop onder mijn kont en herpak me. Je kan maar beter genieten tot de laatste seconde!

Na meer dan een week zonder surf wegens pokkelip en rotweer schrijf ik me op mijn derdelaatste dag dan toch in voor een les. Daar ben ik tenslotte voor terug gekomen. Maar om 6 uur bij het opstaan spuugt de hemel vuur en bakken regen kieperen naar beneden. Ik heb geen zin om me nog langer te laten kisten door moeder natuur dus wip ik in m'n kleren en loop naar het strand. De golven zijn ok! Op school ben ik de enige. Kuta's Waaghalzen prefereren de bedstee. Ik plooi mijn lichaam van links naar rechts en strek bil en arm en schouder ter voorbereiding van het betere werk. En dan is het even tanden bijten maar het loont! Mijn private teacher is Sean uit Lombok en we hebben de lol van ons leven in de plensende regen. En op de achtergrond tenmidden van mist en regen doemt een vulkaan op die ik in al mijn tijd op Bali niet gezien heb. Brilliant!

1 van de principes die heeft bijgedragen tot het slagen van mijn reisplan is mijn "stay focussed rule". Dit houdt in de eerste plaats in dat ik nooit dronken ben zodat ik het overzicht bewaar, ik heb me in het verleden namelijk al wel eens laten vangen. Sinds de komst van Michèle durft dit masterplan ter tijd en stond in het water vallen en zondig ik aan mijn eigen wetten.
Zo wordt onze absolute favoriet Pure Arak, een locaal brouwseltje dat elke avond straffer lijkt te worden. Een paar shotjes later wagen we ons telkens in opperbeste stemming op de dancefloor van de Reggae Bar waar 20 Bob Marleys met hun vlechten rond onze oren kletsen.

Na een een ultrakorte nacht van slechts 3 uurtjes ga ik 's ochtend voor de laatste keer naar mijn favoriete strand. Maar de golven zijn waanzinnig. Samen met Florian en Mich verzuip ik om ter meest en na de zeventigste neusspoeling geven we er de brui aan. Ik moet trouwens vertrekken. Het is hier voorbij. Ik zeg vaarwel tegen al m'n vriendjes, pak snel m'n biezen en spring achterop de brommer richting luchthaven. Door alle haast en spoed is er van veel emotie nog niet veel sprake geweest. Maar als ik uiteindelijk bij het afscheid Michèle omhels springen de tranen uit m'n ogen. En oh god, ik voel iets weken... Wanneer het vliegtuig zich wat later in volle snelheid van de grond rukt springt mijn plon en voel ik mijn hart daadwerkelijk uit mijn lijf scheuren. Ik huil, ik jank, verschrikkelijk. Het vliegtuig moet dan ook zo nodig een rondje boven eigen strand toeren.

In Kuala Lumpur wacht me nog een laatste nacht. Ik heb een kamer geboekt in de Reggae Guesthouse in Chinatown maar het plan om daar nog een nachtje alleen verder te feesten wordt sans doute geschrapt. Ik voel me uitgeput, triest en allesbehalve in een sociale mood dus na een drankje ga ik slapen.
Maar helemaal fris en monter word ik de volgende ochtend weer wakker! Al de energie die mij gisterenavond ontbrak lijkt nu te zinderen door mijn hele lichaam. Na een wandeling door de Chinese wijk pak ik bikini en handdoek en ga ik op zoek naar het Olympisch Zwembad. Even conditie testen na 3 months of travelling. Ik aarzel even, de pool wordt bezet door een stel indische gozers en dikke chinezen met spannende mutsen en fluo brilwerk. Maar ik zet door. 102 baantjes trek ik in een uur en 8 minuten! In de stortregen, voor extra weerstand.
Ik heb nog even, slechts een paar uurtjes om te proeven van alles waar ik van hou. Bij de Indier ga ik voor de Roti Canai. Ik eet er 2.  Mmm, zalig, lekker, this was one of my favorites. Dan ga ik verder naar de Spa. Ik ben in een nogal lichamelijke stemming, ik heb zin in een massage. Een Filipijnse schone breekt eerst m'n rug en al m'n kootjes maar gaat daarna over tot een zalige Full Body Massage. Perfect.
Mijn laatste half uur vul ik met het drinken van een Tiger Beer op een terrasje tenmidden van Chinatown. Ik heb een onbeschrijfelijk gevoel vanbinnen. Ik voel me fantastisch!
Dan pak ik snel m'n rugzak en loop naar het Pasar Seni trainstation. MY LAST MINUTES ASIA. Ik sta in het midden van de straat. Ik ruik, ik voel, ik LEEF! Met m'n armen in de lucht neem ik Asia helemaal in me op en als ik me omdraai zie ik een hele tafel chinezen vanuit een restaurant naar me kijken. En ze zwaaien en roepen: WE LOVE YOU!!!!! The perfect end.

Mijn reis was fantastisch. Tot op de laatste dag. Ik heb genoten. Intens, on a higher level. Mijn hier veelal afgestompte zintuigen hebben zich helemaal kunnen herbronnen en hebben me doen beseffen dat ik moet gaan voor méér in het leven. I want to live an extraordinary life!
I live, I love, I feel, so many different things. I'm sad, I'm grateful, I'm everything. But I'm ME, and that's the most important ;)