Kuta Lombok... een wereld van verschil

Vandaag keer ik weer terug. En helaas niet in de tijd.  Lombok, mijn uiterste punt is bereikt en nu heb ik een week de tijd om weer thuis te komen. Met een krop in de keel stap ik op de boot weer naar Bali. Wat mij  betreft was dit een reis zonder einde...

Met travelcompagnon Michele trek ik eerst door naar Ubud, het hart van Bali. Ubud ligt in een pracht van een omgeving; rijstveldjes, heuveltjes, riviertjes en hopen cultuur. Maar alles wordt hier wel heel erg in het werk gesteld voor de toeristen. Het druipt er gewoon vanaf. Er zit niets anders op dan ons hier dan maar door te laten meeslepen en met de camera rond de hals de toeristische trekpleisters af te schuimen. Maar na 2 dagen heb ik het hier wel gehad. Ik sta dan ook te popelen om toeristisch Bali te verlaten...

Lombok is mijn fles water in de woestijn! Uit tijdsgebrek moet ik kiezen waarnaartoe maar ik ga steevast voor het kustplaatsje Kuta. Dit blijkt een voltreffer van jewelste. Beeld je in.. een azuurblauwe zee met machtige golven, omringd door sprookjesachtige heuvels met daartussen slingerende paadjes die het hele landschap doorkruisen. Het enige dat je hier nodig hebt is een ronkende tweewieler en een portie lef zodat je al zigzaggend tussen de gaten en de bulten van het wegdek heen kan manouvreren. Maar geen zorgen, na een paar intensieve daagjes training wordt dit een heuse specialiteit en ik durf zelfs te beweren, een ultiem gevoel van vrijheid!

Bij aankomst op onze eerste avond is het gelijk feest! In de ShoreBar nextdoor treedt een livebandje op en het gekweel in onze kamer dwingt ons er naartoe. Wat een sfeer. Ik kan het niet laten wat moe op de dansvloer mee te schuifelen want dit lokale sfeertje is wel heel gezellig!

Tijdens een beachbezoekje op een drukke zondag bega ik een kanjer van een inschattingsfout. Ik weet maar al te goed dat Lombok islamitisch is en laat me hier normaal nooit aan vangen maar aangezien dit een kustplaatsje is huppel ik snel in mijn surfshort en bikinitop in het water. Mis poes. Ocharme 5 seconden later hangen er al kleverige tengels rond mijn middel en hoor ik het wereldse 3 letterwoord (S-E-X) langs mijn oren glijden. En als kers op de taart krijg ik ook de gruwel's manschap te zien. Ik ben in shock als Michele me met een sarong uit het water haalt. Dit was FOUT KIMMIE...FOUT

Op een avond passeer ik langs het schattige winkeltje van Piano. We raken aan de praat en een half uurtje later wandel ik weer buiten met een hoop lekkere moslimkoekjes helemaal gratis en voor niks en een uitnodiging voor de koffie morgen.
Piano en haar gezin betoveren me. Zo arm maar zo gastvrij! Wel 3 avonden op rij kookt Piano SASAK (=lombokfood) voor ons. En onze handen zijn ons bestek. De eerste avond vliegen de brokstukken nog in het rond maar vanaf dag 2 gaat dat al pakken beter. Ik kauw ook op gedroogde aquariumvisjes en eet groentjes met witte rijst.
Piano maakt ons bewust van de armzalige situatie die hier heerst. Wat wij als ons daily backpackersbudget beschouwen is voor haar haar maandelijkse afbetaling voor haar stalletje. Voor hun geen medicatie voor bedbugs, astma of tandpijn. Dit onderga je, zelfs al ga je er aan dood. Op onze laatste dag laten we een berg speelgoed voor de kids achter en geef ik Piano nog een stevige duit. Hopelijk denk ik hier in Belgie ook nog aan zodat ik het 1 en het ander kan opsturen...

Verder wordt er ook gesurft! Een eerste dagje trekken we naar een strand met beachbreak. Maar dankzij mijn veel te kleine board en de woelige zee bak ik er niks van. In volle ergernis kom ik uit het water maar wanneer wat later de frisse wind op mijn brommertje weer langs mijn oren suist word ik op slag volmaakt gelukkig.
De volgende dag trekken we met het bootje naar Gerupuk, een reefbreak ergens midden op zee die ook geschikt voor beginners zou moeten zijn. Wanneer ik de hopen surfers hier op het water zie dobberen twijfel ik eerst of ik mijn  leven wel op het spel wil zetten. Maar als ik dan die prachtig strakke golven zie overslaan beslis ik er voor te gaan! En ik pak de golf van mijn leven. Slechts eentje weliswaar maar 't was ne flinke van in de back tot wel helemaal vanvoor.

Mijn lichaam en geest krijgen het hier zwaar te verduren. Mijn lijf staat nog steeds helemaal onder de bedbugs bites, dit lijkt ondanks de medicatie alleen maar erger te worden.  De vraag is nu, heb ik een stel van die ettertjes in mijn valies meegezeuld of reageer ik gewoon wel heel erg allergisch en gaat dit na verloop van tijd wel over? Dit bezorgt me buiten een vreselijke jeuk en een mottig lijf ook nog eens een hele hoop zorgen.
Ook de zon slaat hier genadeloos toe. Factor 50 is niet langer voldoende. Afpellende lichaamsdelen zijn dagelijkse kost en mijn lip manifesteert zich tot een heuse koortsbalk. 2 blazen stationeerden zich afzonderlijk links en rechts op mijn onderlip en besloten elkaar vriendschappelijk de hand te geven en zich tot 1 te verenigen! Waarvoor dank :S

Als laatste nog even dit... A  dogs life in Lombok betekent niet veel soeps. Elke morgen worden we gewekt door kermende honden die vechten voor hun leven om aan een hap te geraken. Wil je er eentje strelen deinst die in volle angst achteruit. Ik wil niet weten hoe dat komt. Want dat weet ik natuurlijk al lang.
Op mijn laatste avond hebben de arme gedrochten iets stevig buit gemaakt. Ze zijn er met mijn favoriete travelslipper vandoor! Afgezien van eerst een klein traantje van verdriet stemt me dit ondertussen best gelukkig. Het idee dat ergens aan de andere kant van de wereld op een majestueus plekje mijn allerliefste flipflop voortleeft...ik ga er gelijk weer een traantje van wegpinken...

Inmiddels ben ik weer in Kuta Bali om te surfen wat dus door die stomme lip niet gaat en prevel ik constant dat ik nog veel langer wil blijven. Maar het thuisfront roept. Of beter schreeuwt. Mijn liefste mam, die zich helemaal door mijn verhalen liet meeslepen, is op eigen houtje naar Thailand vertrokken en door een overval zwaar ten val gekomen. Met 3 breuken aan haar rechterzijde ligt ze al meer dan een week te wachten tot ze gerepatrieerd kan worden. Mijn ma(a)tje, deze keer zo dicht bij maar tegelijk zo ver weg. Ik kan dan ook niet wachten om haar weer een dikke knuffel te geven. Mams, hou je sterk daar. Ik ben daar... bijna.