Beaches and volcanoes

Ik zit met een probleem. Ik zou wat graag mijn blog schrijven maar ik heb zogenaamd geen tijd. Ik durf bijna verkondigen dat ik het te druk heb. Want ja, zo gaat dat nou eenmaal als je alleen op reis bent. Het prachtige plan om volledig tot mezelf te komen, uit te vissen wie ik nu eigenlijk ben, het valt hier nogal in het water. Het enige boek dat ik bijheb zit amper in de helft, mijn dagboek loopt 15 dagen achter en ook mijn blog vraagt een epistel betreffende 2 locaties gespreid over 8 dagen.
Ook moet ik vanavond nog fruit kopen op de avondmarkt, een dinertje nuttigen met het resterende gezelschap, mijn boeltje pakken om na bijna 5 dagen eindelijk nog eens te verhuizen en tot slot nog eentje klinken met diegenen die ik achterlaat. Dus ga ik even proberen beknopt te zijn om een week met 7000 indrukken en belevenissen in te perken tot een A4tje.

Locatie 1. Ik bereik Bandung per trein, de eerste die ik in 5 weken neem. Op aanraden van Yusup neem ik de executive class. Ik voel me een tikkel gegeneerd. In mijn luxefautteuil, met de benen omhoog, watching Asian MTV on big screen doorkruis ik het landschap. Buiten zie ik een heel ander verhaal.
Vandaag is trouwens de Ramadan begonnen. Aan de andere kant van het raam ligt quasi iedereen te pitten. Mensen liggen her en der verspreid op perrons, onder bomen en struiken... Ik vraag me af, is dit het tekort aan voedsel en vocht of gewoon een dagelijks tafereel?

Ik voel me niet echt veilig in Bandung. "Be careful" hoor ik keer op keer. Blijkbaar word ik hier aanschouwd als wandelende geldbeugel met buitenaards blond kapsel. Iedereen heeft me gezien,  iedereen wil iets zeggen. "Hello, where are you going?" Stikkapot ben ik van telkens te antwoorden. Ik lijk ook de enige toerist te zijn. Op een hele namiddag in de stad kom ik geen enkele blanke tegen. In de massa opgaan, dat is wat ik hier het liefst zou willen.
M'n hostel organiseert een trip naar de Papandayan vulkaan, 1 van de meest actieve vulkanen op Java. Na een poosje twijfelen besluit ik toch maar mee te gaan. Ik ben nog steeds geen tourmens. We vertrekken veelst te vroeg en moeten door de ochtendspits. Het verkeer is geschift, ook hier weer. Tussen al het geweld op de baan trekken kleine paardjes, karren geladen vol met schoolkinderen. Ze hebben het zwaar, dat is duidelijk. Mijn hart voor dieren wordt hier zwaar op de proef gesteld!
Het landschap in de vulkaan is indrukwekkend. Het wordt gekenmerkt door rijzende sulfaatgassen, kokende plasjes die aan eierkokers doen denken, uitgestrekte vlakten met door hitte gesneuvelde boomstronken, en aan de buitenkant van de krater, een prachtig groene natuur. De wandeltocht duurt een paar uur en de gids informeert telkens of ik wel ok ben. Hoe durft ie nondepip. Ik kan verdorie wel een berg beklimmen. Dat ik zweet als een paard en me vooruit sleep als een slak doet niets af aan mijn conditie!
Als we weer beneden zijn smeken onze hongerige magen om een spijzige hap maar onze moslimgids houdt hardnekkig vol. Het is ramadan voor iedereen! Na 8 uur zonder eten krijgen we een tros bananen en 13 uur na ons ontbijt kunnen we eindelijk een echte maaltijd consumeren.
Ook al is Bandung zelf niet zo'n pretje, het verblijf in mijn hostel maakt het toch allemaal goed. Ik ontmoet een heleboel leuke mensen, zowel locals als toeristen en de staff doet echt alle moeite van de wereld.

Locatie 2: Pangandaran Beach
Na 2 veel te drukke steden sta ik te popelen om het strand weer op te zoeken. Een strand met golven! Het idee alleen al maakt me helemaal wild.
Na 5,5 uur in de minibus laat ik mij droppen in de best place van mijn lonely planet. En er is plaats. Super. De Mini Tiga Homestay blijkt een geweldige locatie te zijn. Buiten het feit dat het er lekker gezellig is en het op een scheet verwijderd ligt van het strand, slaagt het er ook in op mysterieuze wijze reizigers met elkaar te verbinden. Tegen de avond zijn we al met 9!
De next morning is het surfles. Onze leraar beperkt zijn uitleg tot "hoe wip je op die plank" en stuurt ons gelijk het water in. Warming up of iets dergelijks dat is voor doetjes. Ik vermoed dat mijn softboard er voor iets tussen zit maar ik sta met regelmaat recht en ik verzuip nauwelijks! Mijn lol kan niet op. Helaas glipt mijn armband van mijn hand om zich te laten opslorpen door de woeste oceaan.

Daar zeg ik trouwens zoiets. Woeste oceaan. In de zomer van 2006 werd Pangandaran Beach getroffen door een tsunami naar aanleiding van een onderzeese earthquake schaal 7.7. Mijn eigen hostel is met de grond gelijk gemaakt en er waren honderden doden. In onze living ligt een fotoboek waarin we de ravage kunnen aanschouwen. Hier krijg je de liveversies van de hele toestand.

Het hele verblijf hier is een actief groepsgebeuren. Ik lig niet op mijn luie krent mijn boek te lezen. Nee, ik surf 3 dagen. Ik ga op excursie naar de Green Canyon. Ik doe een afmattende jungletocht.
De lichamelijke schade die ik opgelopen heb is echter noemenswaardig. Onder mijn oksels bevinden zich 2 reusachtige etterplekken. Dat komt omdat ik een hele rivier afzwom met een reddingvest aan. Dat was zodanig leuk dat ik het vervelende gefriemel onder mijn armen eventjes negeerde.
Ook is het formaat van mijn linkerbil met minstens de helft toegenomen en een joekel van een blauwplek pronkt potsierlijk in het midden. Ik moest dan ook perse mijn loodje leggen op een rots in het midden van de rivier. Waarop ik wanhopig keelde: nee, laat mij liggen, ik ben niet belangrijk, red mijn camera!! Er wordt mee gelachen.
Verder heb ik overal kleine wondjes, resultaat van dat welwillende softboard met het effect van een groenteschaaf. Maar ik nam verdorie wel voor de eerste keer een kleine ongebroken golf :)
Mijn teergeliefde armband besloot na een paar daagjes woelen in zee weer terug te keren naar mijn inmiddels gebronzeerde pols. Hij lag rustig te zonnen in het zand toen ik na mijn allerlaatste surfsessie het strand wou verlaten. Mijn geluk kan niet op!

Mijn dieptepunt van deze topdagen is helaas ook het vermelden waard. Tijdens 1 van onze tochten hebben we moeten aanschouwen hoe een straathond werd gegrepen door 2 mannen. Op gruwelijke wijze werd hij rond een boom gekneveld en uiteindelijk in een zak gestoken. Waarom vroegen we de locals. ITS FOR MEAL. Hier dus ook. Elke hond dat hier londloopt is een potentieel slachtoffer. Shocking...

Veel van mijn nieuwe vrienden ga ik later weer tegenkomen want bijna iedereen reist in dezelfde richting. Het alleen rondtrekken zal hierdoor waarschijnlijk wat afnemen. Dit vind ik ergens fijn vind en ergens ook weer niet.
Ik ben trouwens over de helft. Jawel, over de helft. Dit lijkt nu plots heel snel. Want ik ben hier belange nog niet klaar. Nee... zucht... ik wil nog niet naar huis...