Cultivulcano

Ik heb groot nieuws! Ik ben verliefd. Mijn vlam in kwestie ziet grijs, paft de hele dag gezwind in het rond en noemt Bromo.

Na het zalige maar drukke Pangandaran beach besluit ik toch maar weer m'n eigen gang te gaan. Ik ga naar Yogyakarta, er staan wat hoogtepuntjes op het programma en ik wil me door niks of niemand laten afleiden!

Dag 1 fiets ik een rondje door de stad. Het is bakken geblazen en de wind in mijn haren is noodzaak. Het verkeer is weer pure gekte dus van ontspanning en velo is geen sprake. Ik moet de hele tijd achterom kijken en als ik dreig door een gevaarte onderschept te worden dender ik de kant of de riool in. Mijn tip voor de minister van verkeer van Indonesie luidt dan ook: geef die fieters verdorie een achteruitkijkspiegel!
Dag 2 opteer ik veiligheidshalve voor de bus. Dit gaat verbazend goed naar indonesische normen. Ik ga naar de Transyogyahalte, stap nog geen 5 minuten later op en kom een uurtje later aan op mijn bestemming, de Prambanan tempels. Mijn energie staat helaas op een verdacht laag pitje waardoor ik mij met heel veel moeite door het park sleep.
Voor de avond heb ik me een ticketje ballet buitgemaakt. Terwijl ik in het nabijliggend restaurant wat fruit naar binnen werk davert plots de grond onder mijn voeten. Een aardbeving, een kleintje wel maar asjemenou! Met de tempels op de achtergrond bekijk ik het hele spectakel. Ik zie wildemannen met haakvoeten in plaats van netjes uitgestrekte teentjes en ingetogen vrouwtjes in mooi kostuumwerk. Maar ik ben zo moe, wat heb ik nou?

Dag 3 beslis ik weer voor die voortreffelijk functionerende lokale bus te gaan. Ik moet naar Borobudur en aangezien het de attractie bij uitstek is wordt dit een fluitje van een cent. Een brommer en 2 bussen later sta ik echter op het Jombor busstation wortel te schieten en vertelt men dat de laatste bus al gaan vliegen is. Het is ocharme 16.30u maar ik ben genoodzaakt een verdomde taxi te nemen. Hier gaat mijn actie spaarplan. De chauffeur blijkt een schat van een vent en draait helemaal en speciaal voor mij een cassetje met commerciele dancehits 1992, volume discoteka tot de stoom uit m'n oren suist.
‘s Avonds beleef ik een waardevol momentje. Als enige toerist heb ik de eer mij op mijn knietjes op een kussentje in een tempel bij de monniken te mogen nestelen. Ik sluit m'n ogen en probeer te voelen. Van verlichting en allerzaliger leegte in mijn hoofd is bepaald geen sprake. Maar in dit moment van rust en bezinning begrijp ik wel waarom een mens soms tot bekering overgaat.

's Morgens moet ik om 5u op om mij rond zonsopgang bovenaan de befaamde Borobudurtempel te begeven. Ik sta nog vreselijk te geeuwen en te gapen als er plots iets uit een boom langs mijn neus naar beneden tuimelt. Op geen 10 centimeter van mijn dikke teen ligt een felgroen kamoleon-achtig schepsel. Het beest wordt gelijk langs 780 kanten gefotografeerd maar ik geef geen krimp. Ik verbruik slechts energie indien noodzakelijk. Na zessen kunnen we naar binnen en samen met 100 Chinezen storm ik naar boven en maak ik het grote moment van bezinning op de tempel mee. NOT! Dit is echt zoooo zunt. Het is een pracht van een tempel maar ik mis hier helemaal mijn moment. Iet of wat teleurgesteld druip ik weer af. De terugrit met de bus naar Yogya wordt deze keer wel een succes! Ik vind opnieuw een kamer in mijn zelfde hostel en kruip gelijk in bed. Ik heb hoofdpijn en ben zo moe en in the middle of my lip bevind zich een vieze met gele gelei gevulde krater. 's Avonds ga'k nog even iets drinken met Florian, een Duitser die sinds Bandung mijn pad volgt. Tenminste, waar ik vertrek komt hij net aan...

Snugger als ik ben laat ik me weer een tour aansmeren. Deze ezel stoot zich minstens drie keer aan dezelfde steen. Bedoeling is om op 2 dagen tijd zowel in het Bromovulkaangebergte te raken als in Bali. De rit naar Bromo is pure waanzin. Ik moet voorin zonder gordel, die is gesneuveld en leggen we bijgevolg alleen ter deco op onze schoot voor de "polisi". Het busje slingert van links naar rechts tussen brommers en vrachtwagens en auto's en fietsers die langs alle kanten komen langsgevlogen. Ik zie mijn einde naderen en krijs de hele boel onder. Maar de vrachtwagen stopt nog net. Fff.

Ik verlies mijn hart op de Bromo-vulkaan. In de vroege ochtend, alweer met zonsopgang ben ik de clichetoerist die met camera rond de hals staat te vechten voor een plaatsje aan de ballustrade aan het geweldige viewpoint. Maar ik zie en ik voel uit het diepste van mijn hart dat ik moet blijven want ik wil meer en boek een nachtje bij. Waarop ik een bemo weer naar boven neem. Ik wandel vanuit het hoogste dorp over de dorre vlaktes naar de vulkaan. Het is druk. Motors en vrachtwagens geladen vol met locals en visitors draven voorbij. Want het jaarlijkse Bromo Kasodo Hindu festival is begonnen. Dit keer ben ik hier de enige blanke en de aandacht die ik krijg gaat zwaar m'n petje te boven. Maar ik slaag erin me af te zonderen en krijg zo een beeld dat op mijn netvlies gebrand staat. En ik beleef een namiddag om nooit te vergeten. My Bromo, my love...