Lost in Jakarta

Met de zakdoek in de hand vliegt men door het ganse land. Jawel, zoveel zin als ik heb om naar Indonesie te vliegen, zoveel snot heb ik bij als ik de landsgrens oversteek. Het wil niet echt meezitten. Het vliegtuig heeft een paar uur vertraging, ik krijg geen drinken in de lucht, aan de immigratiedienst staat een hels lange rij, en mijn rit in taxi frigo duurt alweer smerig lang door de traffic jams en het niet vinden van de weg. Met de moed heel diep in mijn slippers en een stevige duit armer arriveer ik uiteindelijk in het holst van de nacht aan mijn hostel in het zuiden van Jakarta. Ik slof de poort door en wil ter plekke neervallen als plots de Engel Gabriel in haar peignoir aan mij verschijnt. Met de ogen nog half dichtgeknepen van de slaap ontfermt ze zich en aanhoort ze mijn relaas. 
Natuurlijk kan ik een paar nachten blijven zegt ze terwijl ze mij haar 1 van haar wondermiddeltjes toedient. Het pilletje glipt maar net door mijn keelgat als ik in minuscule lettertjes op de bijsluiter lees: pseudo-efedrine. In gedachte zie ik mij al de hele nacht klaarwakker in dit paleis ronddwalen want hier ben ik allergisch voor! Mijn Engel besterft het bijna als ik het haar vertel. Oh jonges wat te doen. Ik probeer haar gerust te stellen, zeg dat ik niet zal doodgaan, dat ik er alleen wat rusteloos van word. Maar in spoed krijg ik een heerlijk heet glas melk toegediend, dat gaat de actieve stoffen tegen in het medicijn. Met een bang moederhart gaat Klara verderslapen terwijl ik me opmaak voor een nachtje woelen in bed. Maar ik donder als een blok in slaap en ik ronk, wel 12 uur lang.

4 van die wonderlijke pilletjes en een dag platte rust in Paleis Klara heb ik nodig om er bovenop te komen. Ik ben haar dankbaar, heel erg dankbaar voor de goede zorgen. Ik mag haar altijd bellen, als er iets is. Waar ook in Indonesie, ze kan me helpen! Als dat geen geruststelling is :)

Zo trek ik in blakende gezondheid naar het centrum van de stad, naar Jalan Jaksa, de backpackersstreet. En vind ik na een beetje speurwerk een kamer die zich schikt naar mijn eisen.  De gecko in mijn vuilbak en de kakkerlakken neem ik er ondertussen al met veel plezier bij.

Ontelbare keren ben ik verwittigd, skip Jakarta, zo'n sombere stad, en daarom alleen al wil ik een lichtpuntje vinden! Maar ik geef toe. Ik loop een beetje verloren. De info die in Maleisie als het ware op me toe kwam gevlogen vind ik hier zelfs niet als ik echt zoek. Dat men in Indonesie nauwelijks Engels spreekt vergemakkelijkt de zaak natuurlijk niet. Wel kom ik te weten dat de gehele witte zone op de kaart van Java in mijn Azie-in-1-gids best wel wat te bieden heeft. Wil ik dus ook wat meer ontdekken dan de absolute highlights ga ik toch iets anders moeten verzinnen.

Mijn wandeluitjes draaien meestal uit op lichte wanhoop. Bij elke keer dat ik de baan overmoet en ik een bus tegen mijn bil voel schuren en een brommer mijn teen hoor breken twijfel ik of ik echt wel 90 word. 
Een hele dag heb ik nodig om de juiste mensen te vinden om mijn telefoon weer aan de praat te krijgen die sinds ik de grens overstak lam ligt. Met de woorden toko en telpon raak ik na lange tijd waar ik moet zijn.
En bijna mijn gehele volgende dag besteed ik aan het vinden van de lonely planet van indonesie zodat ik eindelijk aan mijn echte planning kan beginnen. Lost in a big city, beter kan ik het niet beschrijven.

Desondanks heb ik hier toch ook een fijn gevoel.  De Indonesiers blijken een heel sympathiek volkje te zijn en ik ben zelden alleen. 
Zo raak ik op de 2de dag tijdens mijn euforisch gevoel van rust onder het Nationaal Monument, aan de praat met Yusup, een Indonesier die zelfs een woordje Nederlands kan. Het gaat van licht naar donker en de man heeft geen enkel woord gezegd dat eventueel wantrouwen oproept. Ik beslis me door hem te laten rondgidsen de dag nadien. En ik betaal hem goed, ik zou niet anders willen. Yusup bezorgt me een topdag in Jakarta. Dankzij hem kom ik op plaatsen waar ik anders nooit zou raken. Ik kom in een moskee, in een kathedraal, in een buddhistische tempel. Ik vaar door de oude haven, bezoek 1 van de prachtige houten boten. Ik bezoek de nabijliggende wijken die dagelijks onderwater lopen door het hoogtij. Ik loop door Indiatown, Chinatown, Oud Batavia... En ik kom in contact met de locale bevolking. Dat gaat toch net iets makkelijker met een Indonesier aan de hand. En dit alles zonder het gevoel te hebben op toeristische tour te zijn. Al voel ik me meer dan ooit de rijke toerist. Want deze keer zie ik echte armoede. Mensen die de hele dag naast de tempels liggen te wachten tot de offers  van voedsel straks aan hen worden uitgedeeld. Of de sloppen. Ik zie ook hoe slangen levend worden gevierendeeld en massa's vervuiling maar het kan me niet boosmaken. Want waar overleven nog moeilijk is, wordt al de rest bijzaak. Das maar heel begrijpelijk toch?

Mijn laatste avond breng ik door met Popi, een journaliste in Jakarta die ook haar eigen telefoonstalletje in mijn straat heeft. Haar ken ik ondertussen al van mijn eerste avond in Jl Jaksa toen ik vreselijk stond te taffelen met mijn GSM. Popi is een heel bewogen dame die zich erg probeert in te zetten voor de belangen van haar volk. Een interessante dame! Ik voel me dan ook erg vereerd als ik met haar door de kleine straatjes van Jakarta loop, op bezoek mag bij een vriend van haar omdat ik naar de WC moet. Wat wel even slikken is als ik in het kleine hokje in de living boven een putje moet gaan hangen. Confronterend! Maar das goed.

Met een warm hart heb ik vandaag Jakarta verlaten. Ik ben heel blij dat ik het op deze manier heb aangepakt. Traag, het proberen over me heen te laten komen. Om zo een breder beeld te krijgen dan alleen dat grijze en grauwe. En het is me absoluut gelukt.

Sinds een paar uren ben ik in Bandung. Alweer een grote stad maar omgeven door een hele keten vulkanen. Ik zit in de witte vlek van mijn gids die ik sinds de aanschaf van mijn lonely planet niet meer kan dragen en die dus metgevolg binnen een paar weekjes met de post het belgenlandje bereikt.

Het Belgenlandje, so so far away....