Sweet Mabul

Het gaat verdorie hard. Was ik gisteren nog de halve zee aan het afspeuren naar zeeschildpadden, zit ik ondertussen alweer in een internetcafe in 1 of andere afgelegen buurt in Kuala Lumpur. Onderweg naar deel 2 van mijn grote reis! Ik voel me bijzonder opgetogen. Ik heb aan mijn maand Maleisie een pracht van een einde kunnen breien en morgen vlieg ik naar Jakarta, Indonesie, het land waar het voor mij toch vooral om draait deze 3 maanden. Naar Borobudur, de Bromo vulkaan, surfmekka Bali en wie weet wat nog allemaal.
Maar eerst was er Mabul...

's Morgens 8 uur stap ik in het kleine bootje richting Mabul samen met 2 Nederlandse koppels. De boottocht is hemels. Bijna letterlijk zelfs. De prachtige blauwe lucht lijkt volledig op te gaan in het oh zo heldere water van de zee. Een uur lang zit ik met quasi open mond te staren naar zowat het mooiste wat ik ooit heb gezien. Is this heaven?

Het Paglima resort waar ik verblijf is een soort van longhouse, een open hangaar op palen in de zee. Eigenlijk is het bestemd voor de duikers maar ik voel me meer dan welkom! Wat een fijne mensen allemaal. Met z'n allen hangen we gezellig in de open ruimte die uitgeeft op de zee. Net 1 grote familie. En het uitzicht is verbluffend. Mijn dipje smelt als sneeuw voor de zon.

Mabul treft me diep. Het eiland is een eigenaardige mix van chique resorts en lokale bevolking. En met mix bedoel ik dan effectief MIX, er is geen spoor van een scheidingslijn, het gaat gewoon allemaal in mekaar op. Ik ben blij dat ik in mijn bescheiden stulpje next to the village leef, de enige plek op het eiland dat gespaard is gebleven van het grote toerisme. Ook hier vind je hostels maar deze zijn  heel basic waardoor je je toch net ietsje minder de rijke toerist voelt. Wanneer ik het dorpje doorkruis en wat foto's wil nemen, durf ik die nauwelijks bovenhalen. Ik vraag me de hele tijd af hoe het voor de mensen hier moet voelen. Mensen van over de hele wereld komen hier in luxe baden, en passeren nog even langs hun huisjes om als surplus wat mooie plaatjes te schieten van hun dagelijkse leven. Is dit geen aap-in-de-dierentuin gevoel? Ik probeer het voorzichtig aan te pakken. En heb met gevolg alleen maar foto's van kinderen die het feest vinden om even 'beroemd' te worden. Ze halen allemaal hun coolste moves boven die je moet proberen te omzeilen wil je die mooie snoetjes natuurlijk in beeld krijgen.

Mijn dagelijkse beslommeringen hebben hier een groot laziness gehalte. Ik presteer nauwelijks meer dan snorkelen in het zalige heldere water, bootje varen met de duikers, wat tateren, wat lezen, wat rondwandelen op het eiland. En veel te veel en lekker eten thanks to de fantastiche jonge Filipijnse kok. Die een absolute gouden pluim verdient en wat mij betreft een dikke ster in zijn houten restaurantje! 
Een keer loop ik samen met Arno door een vreselijk hevige storm over het eiland, op zoek naar mijn favoriete TIGER bier. Belanden we helemaal doorweekt in een klein pubje naast de zee, krijg ik een handdoek van mijn eerste Belgen in Borneo, en doen we nadien een vette plons te doen in het zwembad van een luxeresort! En ik zie BATMAN vliegen. Een vleermuis, zo groot! En ik worstel de halve zee door om het mooiste koraalrif op aarde te zien. Enzovoort, enzovoort...

Afscheid nemen is ook nu weer vervelend. Het Nederlandse koppel vond ik echt heel fijn, ruwe bolster Carlos, roommate Teresa... en zoveel anderen. Ook Mabul zelf zal ik missen. En last but not least, ook Malaysia. Want dat stukje eindigt hier. Maar de zin in reizen zit er weer helemaal in. Dus vertrek ik straks in volle goesting naar de mottigste en meest stinkende stad ter wereld!