My jungledip

Het zou niet slecht geweest zijn moest er bij de berg een bijsluiter gezeten hebben. Die vooral vertelt over de na-effecten. Want mijn benen zijn vandaag nog steeds niet in orde. Ik voel me net een leeggezogen kalf. En zolang mijn  lijf niet mee wil, wil ook de rest niet mee en dan krijg je dus het fenomeen: dipje. Of zeg maar gewoon dip. En er helemaal middenin vertrok ik dus op Uncle Tan jungle tour...

Ik heb nog een uur voor het busje van Uncle Tan me komt ophalen. Paniek, ik moet m'n foto's nog uploaden, m'n volgende verblijf en 2 vliegtuigen regelen en het internet loopt vast. Shit! Ik laat het net maar voor wat het is en ga snel met een stressy feeling m'n spullen pakken. Ik heb de afgelopen nacht weer op een dorm geslapen en dan is pakken een lastig karwei voor mij. Heb ik een kamer voor mezelf dan zorg ik er gewoon voor dat die leeg is maar nu moet ik dus proberen gestructureerd te denken en mijn spullen netjes te onderscheiden van de rest. Hieruit blijkt waarschijnlijk dat ik nog een groentje ben.

Helemaal fucked up stap ik het busje in. We zijn nog geen 5 minuten aan het bollen en ik besef.. Ik ben de kabel van m'n fototoestel vergeten! Denk ik toch? Ik gil, busje rijdt terug, ik spring eruit en ik knal kasseihard met m'n scheen tegen de plastic rand van de zetel. Auch, velletje kwijt. Mijn kabel ligt thank god al klaar aan de receptie. Oef, ik flip maar het is terecht!

Na anderhalf uur bollen bereiken we de Kinabatangan Rivier. In de boottocht  naar het kamp heb ik meteen het gevoel dat dit zo niet m'n ding gaat worden. Of ben ik te vermoeid? Het komt er alleszins op neer dat het bootje telkens het een beestje spot er recht op af stevent zodat de toeristen dan allemaal gelijk hun veel te dure camera's bovenhalen om het zogenaamde "wildlife" te vereeuwigen alsof ze er middenin zitten. Na 3 dagen kamp blijkt het wildlife zich te beperken tot een stel vogeltjes, een tros makaken en ok, niet slecht, een krokodil.

Wat me het meest teleurstelde was dat de jungle waarin we verbleven secondary forest was. Dit komt er op neer dat ze de hele boel 50 jaar geleden al eens neergemaaid hebben en dat er nu wat nieuwe boompjes gepland zijn. Het effect is dus gelijk aan dat van een Averegten-bos en niet aan dat van een eeuwenoud woud waar het oergehalte vanaf knalt. Na 10 dagen Borneo heb ik het gevoel het beste gemist te hebben, met uitzondering van de berg natuurlijk. Ik heb het halve land met de bus doorkruist dus ik WEET gewoon hoe prachtig het kan zijn.  Maar de toeristen worden netjes op de wandelpaden gehouden en kunnen daar een dikke duit voor betalen. Ter behoud van hun natuur. Terwijl ze er zelf een potje van maken. Overal zie je vervuiling. Afval wordt her en der verspreid, tot in de mooiste wateren. De prachtige wouden moeten plaats maken voor palmplantages (lees veel geld verdienen aan palmolie) en hierdoor verdwijnt uiteraard het leefgebied van al dat wildlife dat nauwelijks nog te spotten valt.

Inmiddels ben ik in Semporna aangekomen en heb ik ook mijn mam een slapeloze nacht bezorgd. Het plan was dat ik vanmorgen het bootje richting Mabul nam maar het falen van het internet stak daar een stokje voor. Uren heb ik geprobeerd mijn ticket naar Jakarta te boeken op AirAsia.com maar mijn visa werd denied. En laat ik daar nu net naartoe gaan na een paar dagen op een internetloos eiland. Ook mam haar lieve pogingen leverden niks op.
Maar ondertussen is het probleem opgelost! Ik vond een AirAsia kantoor dat open was op zondag. Lucky me, was ik 10 minuten later geweest was het gesloten geweest maar nu kan ik tenminste nog 3 daagjes, 2 nachten genieten van 1 van de meest fabuleuze dive paradisen on earth. Al snorkelend weliswaar.
Voorlopig breng ik mijn tijd hier in Semporna door met simpelweg wat rond te hangen en er leeft hier weer een totaal andere sfeer dan ik gewend ben. Ik voel me toch net iets minder op m'n gemak. 80 procent van de bevolking leeft hier illegaal, de meesten zijn afkomstig van de Filipijnen. Op straat word ik non-stop aangesproken en kinderen worden naar me toegestuurd om geld aan me te vragen. Maar het blijft wel altijd vriendelijk. En 's morgens word ik keurig om 4.30u uit m'n bed gezongen door een lieve man van de plaatselijke moskee..

Nog even zeggen. Thanks voor al de lieve berichtjes die ik krijg. Ik wou dat ik iedereen een persoonlijk antwoordje kon sturen maar dat laat het internet hier niet toe. Niettemin ben ik er heel erg blij mee!!! Want jawel, soms zou ik toch wel even wensen dat jullie er allemaal bij waren...