Naschokken in Sepilok

Een verlamde haring voelt zich beter dan ik op dit moment. Fysiek bedoel ik dan. Maar het is me gelukt! Op 26 juli om 6 uur 's morgens haalde ik de top van de Mount Kinabalu, 4095 m. De bevriezingsdood nabij wat de euforie op het grote moment zelve toch een klein beetje temperde.

Op de dag van vertrek moet ik op zoek naar een gids. En best ook naar mensen met wie ik deze kan delen. Zo kan ik wat in mijn kosten besparen. Ik vind een Deens koppel dat in Kuala Lumpur woont. Zij zien het wel zitten. Helaas is er op dat moment geen enkele gids ter beschikking. Ze zijn allen de berg op. We vertrekken uiteindelijk veel te laat. De gids blijkt ook drager te zijn en tegen betaling mag je al je bagage op zijn rug smijten, tot 50 kg! De Denen maken er gebruik van maar ik besluit m'n rugzak toch maar zelf te dragen.

Het eerste deel gaat door de jungle omhoog. Het pad bestaat bijna geheel uit treden. Een kort stel benen als die van mij apprecieren zoiets niet. Met man en macht moet ik me steeds weer omhoog hijsen. Met een rugzak van 7 kilo op m'n rug. Ik denk dus al meteen, help dit haal ik nooit! Maar gaandeweg wordt het pad minder kunstmatig maar rotsiger en voel ik me steeds meer in m'n element. De truc is trouwens, take it easy. Hoe trager je het aanpakt, hoe meer kans op slagen. En daar wou het in begin even misgaan omdat ik 2 Denen met ellenlange benen trachtte te volgen. Maar Kimmie heeft het beet en trekt zo langzaamaan de berg omhoog.

De nacht op de berg is luxueuzer dan voorzien. We worden rijkelijk voorzien van spijs en drank en ook ons bedje is fijn gedekt. Pijnpuntje, de wekker staat op 1.15u! Om voor zonsopgang de top te halen.

Deel 2 van de tocht begint dus in de pikkedonker. 900 meter stijgen op 2.5 km. Onder een volle maan. Samen met het Deense stel vertrek ik dik ingeduffeld maar al snel moet ik de helft weer uitspelen. Het is koel maar niet koud. Het pad bestaat alleen nog maar uit behoorlijk steile rotspartijen voorzien van een dik touw om je omhoog te hijsen. Een hoofdlamp zorgt voor het nodige licht. Van de omgeving is bijzonder weinig te zien. Al snel loop ik alleen want dit moet je echt op eigen tempo doen. Maar het geeft een heel bijzonder gevoel. Klimmen, in de mist, de donker, zo desolaat met een spoor van lichtjes voor en achter je. Na een paar uur wordt het extreem koud en veel mistiger. Na een poos heb ik absoluut alles aan wat er aan te doen valt maar de koude snijdt door merg en been. En het is nog zo donker. Hoe zit dat met die zonsopgang?? Ik bereik de top dan ook te vroeg, en het is een kwestie van daar een paar minuten proberen halt te houden. De barre koude en de benarde positie op dat kleine topje van de berg is niet lang vol te houden. Maar ik zie wel het licht :) Het morgenlicht. En als de wolken even opzij willen kan ik een kiekje schieten.

De echte euforie komt pas als het tijdens het afdalen weer lichter wordt en ik eindelijk mijn omgeving kan zien. Fantastisch, prachtig, ruw. Rotsen overal met beneden door de wolken heen die fantastiche natuur en bergen die typisch zijn voor Borneo. Ik moet toch weer een traantje wegpinken van ontroering.  Eigenlijk wil ik hier veel langer blijven . Maar de tocht naar beneden dient helaas diezelfde dag te gebeuren waardoor een urenlang oponthoud niet echt aan de orde is.

In het begin van de afdaling huppel ik nog naar beneden waar de meesten zich langs het touw moeten laten afzakken. Mijn voeten hebben hier duidelijk een gave. Maar wanneer het bijna middag is en er nog slechts een paar kilometer te gaan zijn en ook die treden weer in beeld komen is het gedaan met de voeten. Ze hebben er genoeg van. Als een gebroken oude madam met wandelstok haal ik dan ook de eindmeet. Maar fier als een gieter, dat wel.

Ik heb onmiddellijk de bus richting Sepilok genomen om hier een paar dagen in alle rust te bekomen. Mijn benen zijn volledig gebroken. Ik kan bijna geen stap meer zetten maar het was het waard. Ondertussen heb ik een paar dagen rust met fijn gezelschap achter de rug en morgen begin ik aan een echte jungle 3-daagse met Uncle Tan! Helaas ben ik vandaag nog net voor 1 dag moeten verhuizen want ik was vergeten bij te boeken. En zo ben ik dus steeds weer on the move...